Mijn verhaal
Graag neem ik je mee in mijn verhaal, hoe ik er toe kwam om dit unieke gezinsspel te ontwikkelen.
Een mooie zonnige dag als vandaag.
Zo blij als een prachtige dag kan beginnen met een strakblauwe lucht en
zonnestralen die je wangen doen verwarmen.
Ik sta in Kirchberg met mijn moonboots in de krakende sneeuw die de avond
ervoor weer mooi gladgestreken is door de vele sneeuwmachines.
Het is 9.55 uur. Wat heerlijk dat ik hier sta.
Leon en Rosa doen voor de eerste keer mee met de skiwedstrijden van hun skiklas.
Ze hebben heel hard geoefend.
Ze glijden de berg af en omzeilen ieder obstakel met gemak, de één wat
soepeler dan de ander. Het harde oefenen wordt beloond: allebei een mooie eerste prijs.
Ik probeer door de menigte te komen om een gave foto te maken voor het thuisfront
en hen te feliciteren met de medailles.
Al lopend kijk ik op mijn telefoon of het al tijd is om zelf mijn board weer onder
te binden om naar boven te gaan. Wat hou ik toch van de sneeuw en de bergen.
Het is 10.05 uur en ohh, ik zie dat mijn broertje al twee keer heeft gebeld. Hij belt
nooit wanneer ik op vakantie ben... Ik bel hem terug. "Hey broertje, wat is er?"
Het blijft stil... heel lang stil. "Er is iets.." Heel zachtjes komt er een
ander geluid en hij begint te huilen. "Mama is dood."
Gelijk is de lucht grijs, de sneeuw niet meer wit en ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ik sta stil tussen de menigte en ben helemaal alleen, écht alleen met de telefoon
aan mijn oor.
Mijn broer hangt op en ik sta daar maar, rondkijkend, zoekend naar iets bekends en
voor het eerst in mijn leven zak ik door mijn knieën. Voor het eerst weet ik niet
wat ik moet zeggen, wat ik moet doen. Het is stil in mij.
Geen zon, geen sterrenstof, geen glimlach, maar zoveel gedachten.
Nooit meer.... wordt nu de werkelijkheid waar bijna iedereen bang voor is.
Warme tranen rollen over mijn koude wangen en ik blijf achter met een hoofd vol vragen.
Vragen waarvan ik me realiseer dat ik ze nooit meer aan mijn moeder zal kunnen stellen.
Het is op dat moment dat ik besluit om alle vragen die ik nooit meer aan mijn moeder zal
kunnen stellen wél ga vragen aan mijn kinderen, mijn man en iedereen die me
dierbaar is. Ik ga ze vragen naar wie hun idolen zijn en naar hoe hun droomleven eruit
zou zien. Ik ga ze vragen waar ze zich zorgen over maken en waar ze graag beter in zouden
willen worden. Ik ga ze vragen naar waar ze in geloven en naar al hun mooiste herinneringen...
'Nooit meer' heeft me heel veel geleerd en dat is dat ik geen dag wil verliezen en
dat ik altijd kan kiezen.
Kiezen voor liefde, aandacht, doorzetten, vallen en weer opstaan en vooral verbinden
door het stellen van al mijn vragen.
De mooiste 45 vragen die ik inmiddels aan al mijn geliefden stel heb ik gebundeld in
het prachtige 'WorkThatOut' familiespel. Een spel dat verbindt, verdiept en verrijkt.
Hoe langer je speelt, hoe meer je deelt.
Liefs, Jeanet
